Το κείμενο αυτό εξετάζει την επανεμφάνιση του Διαστήματος ως ενός Κεντρικού Πεδίου Ανταγωνισμού των Μεγάλων Δυνάμεων. Η κύρια διαφορά με τις δεκαετίες του ’60 και ΄70 όταν το φαινόμενο αυτό πρωτοεμφανίστηκε είναι ότι οι κύριοι δρώντες δεν είναι πια μόνο οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση, αλλά περισσότεροι. Η υπερβολική εξάρτηση των ΗΠΑ από τα δορυφορικά συστήματα, που τους δίνει σημαντικό στρατιωτικό πλεονέκτημα, δημιουργεί ταυτόχρονα μια σημαντική τρωτότητα την οποία αντίπαλα κράτη είναι πρόθυμα να εκμεταλλευτούν. Χώρες σαν την Ρωσία και την Κίνα διαθέτουν τα μέσα εκείνα, για να περιορίσουν την στρατιωτική αποτελεσματικότητα των ΗΠΑ. Με βάσει την διεθνή εμπειρία και άλλες χώρες σαν την Γαλλία την Ινδία αισθάνονται την ανάγκη να προστατέψουν τα δικά τους δορυφορικά συστήματα αναπτύσσοντας και αυτές συναφείς ικανότητες. Το βέβαιο είναι ότι όλες οι μεγάλες χώρες συμφωνούν ότι το Διάστημα είναι ένας άλλος απλά τομέας (πέρα από τη γη, τη θάλασσα και τον αέρα) στον οποίο μπορούν να επεκταθούν οι συγκρούσεις στο μέλλον. Υπό το φως της ραγδαίας μεταβαλλόμενης φύσης του Διαστήματος, από «κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας» σε πεδίο εθνικών ανταγωνισμών σχετιζόμενων άμεσα με ζητήματα ασφάλειας, ο ρόλος του αναβαθμίζεται διεθνώς εντός της δομής των Ενόπλων Δυνάμεων. Διαβάστε ολόκληρο το Κείμενο Εργασίας εδώ.
